گلدوزی در ایران از دیرباز به‌عنوان یکی از هنرهای برجسته شناخته شده و در طول تاریخ رشد و تحولات زیادی را تجربه کرده است. در این مقاله، به بررسی تاریخچه گلدوزی در دوره‌های مختلف می‌پردازیم.
۱. دوران باستان
در دوران پیش از تاریخ و باستان، گلدوزی در تمدن‌های باستانی مانند ایلام، هخامنشیان و ساسانیان بسیار رواج داشت. طرح‌های طبیعی همچون گیاهان و حیوانات برای تزیین لباس‌های شاهانه و پارچه‌های مراسمی به‌کار می‌رفتند.
۲. دوران ساسانیان (۲۲۴–۶۵۱ میلادی)
در این دوره، گلدوزی به هنری محبوب و باشکوه تبدیل شد. ساسانیان از نخ‌های ابریشمی و طلایی برای تزیین لباس‌ها و چادرها استفاده می‌کردند. طرح‌های این دوران نشان‌دهنده عظمت و شکوه فرهنگی بودند.
۳. دوران اسلامی
با ورود اسلام، گلدوزی همچنان رشد کرد و در دوره‌های مختلف اسلامی به شکل‌های متنوع‌تری توسعه یافت.
۴. دوره صفویه (۱۵۰۱-۱۷۳۶ میلادی)
صفویه به‌عنوان دوره طلایی هنرهای دستی ایران شناخته می‌شود. گلدوزی‌های پیچیده با نخ‌های طلا و ابریشم، به‌ویژه برای لباس‌های سلطنتی، در شهرهایی مانند اصفهان به اوج رسید.
۵. دوران قاجار (۱۷۸۹-۱۹۲۵ میلادی)
در دوران قاجار، گلدوزی به هنری تزیینی و صنعتی تبدیل شد. ترکیب سنت‌ها با نوآوری‌های صنعتی در این دوره به گسترش این هنر کمک کرد.
۶. دوران معاصر
امروزه گلدوزی نه‌تنها در صنایع دستی بلکه در طراحی مدرن نیز جایگاه ویژه‌ای دارد. هنرمندان معاصر ایرانی با بهره‌گیری از این تکنیک، آثار نوآورانه‌ای خلق کرده‌اند که در مد و طراحی داخلی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
گلدوزی در ایران همیشه به‌عنوان هنری باارزش و سرشار از جزئیات فرهنگی شناخته شده است. این هنر اصیل همچنان در صنایع دستی و طراحی‌های معاصر به چشم می‌خورد و نشان‌دهنده پیوند زیبای گذشته با حال و آینده است